Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
25 / 9 / 2019

Έφτιαχνα κάτι ντουλάπια στο σπίτι μου και έτυχε να πέσω επάνω στο HeroQuest – ναι, εκείνο το παλιό RPGοειδές επιτραπέζιο παιχνίδι της Games Workshop που ακόμα και σήμερα θεωρείται πολύ καλτ. Το είχα αγοράσει μικρός, στην ελληνική μετάφραση, η οποία δεν ήταν και τόσο άσχημη. Πήγα, λοιπόν, να τραβήξω το κουτί του HeroQuest από το ντουλάπι, και ανοίγει, το γαμημένο πράγμα, και χύνονται όλα τα περιεχόμενα αποδώ κι αποκεί μες στο δωμάτιο. Τι καταστροφή! Τα μάζεψα και τα έβαλα πάλι μέσα, και τοποθέτησα το κουτί εκεί που το ήθελα. Τέλος κατακλυσμού. Ο Νώε επέστρεψε σπίτι.

Μερικές μέρες αργότερα, μπανίζω κάτι άσπρο σε μια γωνία. Σκύβω και το πιάνω. Τι είναι; Μια μούμια από το HeroQuest. Μια από εκείνες τις παλιές, συμπαθητικές πλαστικές μινιατούρες με τα τέρατα. Είχα, μάλιστα, βάψει και τα μάτια κόκκινα. Μιλάμε για τρομερή κακία, τώρα.

Μούμια... και σκελετοί, επίσης, μέσα σ’αυτό το κουτί του παλιού HeroQuest. Και ζόμπι. Και όχι μόνο στο HeroQuest αλλά και σε άλλα παιχνίδια φαντασίας. Καθώς και σε πολλά βιβλία φαντασίας.

Και αναρωτιέμαι τι μανία είναι αυτή με τα πεθαμενατζήδικα πράγματα στο fantasy γενικώς. Ναι, καταλαβαίνω, ο γοτθικός ρυθμός και τα λοιπά και τα λοιπά. Και ναι, κι εγώ γουστάρω τη gothic ατμόσφαιρα: παλιά κάστρα, ομίχλες, εφιαλτικές σκιές, σκοτεινά δάση, ένας ιππότης καβάλα στο κουρασμένο άλογό του, πεινασμένοι λύκοι στους πρόποδες των βουνών, κρανία καρφωμένα πάνω σε παλούκια, κρανία πάνω από την πύλη του κάστρου, κρανία επάνω σε ένα έμβλημα μιας ασπίδας... Έχει ένα τραβηχτικό στιλ, δεν μπορείς να πεις. Αλλά, νομίζω, άλλο το γοτθικό ύφος άλλο το πεθαμενατζήδικο. Και σε πράγματα επικής/ηρωικής φαντασίας βλέπεις πολλές φορές μούμιες να περπατάνε παρέα με σκελετούς, και ζόμπι, και βρικόλακες, και ό,τι άλλη μαλακία δεν μπορεί να κάτσει ήσυχα μέσα στον λάκκο της.

Τι στον Σκέλετορ συμβαίνει εδώ, γαμώτο;

Και η αλήθεια είναι ότι οι ζωντανοί-νεκροί ποτέ δεν μου άρεσαν. Πάντα μού φαίνονταν αφόρητα κλισέ και βαρετοί.

Δεν ξαναθάβω άλλες μούμιες, δεν...

Αυτή είναι η εν λόγω μούμια, παρέα με φίλους από τοπικό έλος. (Όχι, δεν πρόκειται για διαφήμιση της Logitech.)

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]